Meetlat

Het lukt tieners keer op keer: je overduidelijk laten voelen dat je langs een ongeschikte meetlat kijkt. Logisch, ze zijn van een andere generatie. Wat voor ons normaal is, komt op hen geregeld over als onterecht of onbegrijpelijk. Wie heeft dan gelijk? Wat is gelijk hebben? Los daarvan, blijkt het ook een oefening, voor beide, in communiceren, luisteren naar de ander, en leren (inzien wanneer) water bij de wijn te doen, of voet bij stuk te houden.

Meten is niet altijd weten

We weten het allemaal: de puberteit (en de jaren erna) zijn een periode waarin zelfstandigheid toeneemt ter voorbereiding op latere leven. Het is een proces van loslaten wat er met de paplepel is ingegoten. Ook de meeste ouders valt het loslaten niet altijd makkelijk. Ergens niet raar, want het is de eerste keer. Wie leert eigenlijk het meest van het loslaat proces, de ouder(s) of de tiener? Tegelijkertijd vraag ik me af wat we loslaten: de tiener of hoe we naar de wereld kijken. En waarom hebben we geregeld moeite met het loslaten?

Ik zie om me heen dat we vaak verbaasd, boos, teleurgesteld, of geïrriteerd zijn als er bij tieners iets fout gaat. Snel laten we dan weten wat we ervan vinden, corrigeren we, of nemen het over, zoals we in de jaren ervoor (terecht) deden. We lijken het tienergedrag te meten langs een meetlat die is gevormd door onze omgang met volwassenen. Vergeleken met deze norm zijn de besluiten die tieners nemen natuurlijk al snel onverstandig. Daarnaast hebben we de neiging om te kijken naar de 20% (of soms wat meer) die misgaat en strijken daarmee ons kroost tegen de haren.

Trouwe supporter

Volgens mij vergeten we te makkelijk dat ze aan het leren zijn, omdat we de potentie in hun herkennen en graag al zien. Ze bevinden zich echter in een periode, waarin situaties hun nog niet eigen zijn. Allicht dat er dingen misgaan en valt het te verwachten dat ze verkeerde besluiten nemen. Hoe anders ontwikkelen ze de vaardigheden en doen ze ervaringen op, waar zij later, net als wij, ongemerkt elke dag op leunen? Ik denk dat als we ons perspectief (innerlijke meetlat) meegroeiend veranderen het makkelijker is om te zien wat wel goed gaat. En dit vooral met ze te delen. Het schept ruimte om te communiceren: Je zit nu in een fase die bedoeld om (steeds) zelfstandiger te handelen, te zien wat je kan en waar je nog vaardigheden kun ontwikkelen. Je zult en mag fouten maken, waardoor je je (uiteindelijk) verder kunt ontwikkelen. Mijn doel is om als trouwe, betrokken supporter rustig aan de zijlijn te staan om te helpen waar (nog) nodig. Soms ben ik wellicht iets te enthousiast en ben ik iets te fel. Vertel mij dat dan maar.

Geluksmomenten

 

Zeker, onze nieuwe pup is lief, schattig, aanhankelijk etc, maar dat is niet wat mij vreugde bezorgt. Het feit dat haar komst ons gezinsevenwicht heeft verstoord en dat ze me confronteert, steeds weer, met mijn minder ontwikkelde kanten, is het echte geschenk dat ze brengt.

Balans

Aanvankelijk waren er enkele momenten van spijt toen het gezinsleven werd verstoord. Het evenwicht en onze routines waren zo comfortabel. Echter, de onbalans creëerde ruimte die bevrijdend aanvoelde. Nieuwe situaties ontstonden, waardoor ieder van ons andere kanten kon laten zien en nieuwe rollen kon krijgen. Ik genoot om een ieder in een ander daglicht te zien. De oude balans was als een warm bed op een koude winterochtend: moeilijk om uit te stappen, maar het remde de groei en beperkte mijn perspectief.

Genoeg is genoeg

Toen ze begon te bijten, echt serieus te bijten, wilde ik haar terugsturen. Ik voelde het slachtoffer van haar sterke kaken, scherpe tanden en neiging om me vast te houden. Meerdere keren hing haar kleine lichaam hangend aan mijn onderbeen. Wat was ik begonnen??? Ze gedroeg zich anders als een ster, maar ik had alleen aandacht voor haar bijtgedrag. Alle puppies bijten, maar dit was niet normaal. Ik heb verschillende tips en trucs geprobeerd, zonder resultaat. Op een ochtend kregen mijn benen (waarop al een intrigerend patroon van blauwe plekken en bijtwonden te zien was) een nieuwe reeks beten te verwerken en ik trok het niet meer. Het was de befaamde druppel. Ik besefte dat het geen zin had er om te huilen,  haar de schuld te geven of haar terug te sturen. Blijkbaar gebeurde dit met een reden. Waarom gebeurde het met mij? Wat kan ik ervan leren? Of wat probeerde ze over te brengen?

Reflecties

Als kind was ik bang om gebeten te worden door een hond, zat deze angst mij of haar dwars? ... Waarom kon ik haar niet laten stoppen? Kon ik de nederlaag toegeven? Waarom voelde ik me zo ontoereikend en vond ik het niet leuk? Waarom wilde ik een quick-fix? Ik vreesde het punt waarop ik geen controle meer zou hebben. Wat zou er gebeuren als ze 'wild' werd? ... Ben ik te mild? Was dit een kans om te oefenen met opkomen voor mezelf? Zoals de hondenfluisteraars zouden zeggen: "Laat zien wie de 'alpha-man' is." Ik zou er tenminste aan kunnen werken ... Wat pikte ze op in mijn stem en lichaamstaal? Kon ik het veranderen? Waarom niet? ... Of was ik gewoon te geobsedeerd en is het een puppy fase? Ben ik gewoon haar surrogaat-moeder, die wat pijn en moeite erin stopt om een ​​doel te bereiken? ... Ik voelde een slachtoffer. Waarom? Ik plak zelf de 'slachtoffer' sticker op de situatie ... Uiteindelijk maakten de reflecties me duidelijk dat het sterkste gevoel was dat ik me alleen gevoeld had, in de steek gelaten voelde om het zelf op te lossen. Ik had graag iemand bij me gehad. Het verraste me, omdat ik mezelf zou omschrijven als tamelijk onafhankelijk. Blijkbaar is er een andere kant van mij die ook aandacht wil. Dus ik de mensen om mij heen vaker om hulp gevraagd in de afgelopen paar dagen. Het heeft zeker een verschil gemaakt!