Als ik mijn puppy uitlaat, besef ik hoe gemakkelijk ze me in het hier en nu houdt. Voordat ik het weet, heeft ze opnieuw een stuk plastic gevonden, een leeg blikje, een sigarettenpeuk, een voedselverpakking, of haar favoriet van allemaal, een weggegooid papieren zakdoekje. Zo snel als ik kan, doe ik haar mond open om te proberen het eruit te halen. Verbazingwekkend, hoe snel het papieren zakdoekje in haar mond en mijn vingers verandert in een kleffe brij. Oh, en ik heb het op gegeven om kauwgom af te pakken, een andere van haar favorieten dat ze met gemak van het trottoir lospeutert. Ze slikt het supersnel door. Ze zal wel van de verschillende smaken houden.
Aanvankelijk was ik geïrriteerd door al het afval op de stoep en onder de struiken.
Toen besefte ik dat het alleen maar was omdat ik een puppy had, dat ik er geïrriteerd raakte. Ik had het afval namelijk eerder niet opgemerkt en zou gemakkelijk gezegd hebben dat de straten vrij schoon zijn waar ik woon.
Dus besloot ik om mijn hond te trainen: geen straateten tijdens het lopen. Probleem opgelost. Tenminste, als ik slaag.
Maar toen besefte ik dat als anderen geen afval op straat zouden gooien, ik mijn hond niet hoefde te trainen ...
En plotsklaps dacht ik ook aan de vogels en andere dieren. Wat als ze gewond zouden raken door het eten van plastic, peuken en kauwgom? Ze hebben geen persoon om hen te helpen.
Dus nam ik me voor om een plastic zak mee te nemen tijdens mijn wandelingen, zodat ik afval op kan pikken voor een schoner milieu.
En ik besefte dat ik het ook moest doen.
- Omdat ik een week geleden zag hoe kleine stukjes uit mijn vuilnisbak vielen toen het in de vrachtwagen werd geleegd. Ik ga ervan uit dat het vaker is gebeurd.
- Toen ik gisteren mijn autoruit opende, vloog er een bonnetje uit. Geen kans om het op te pakken, al 120 km / u op de snelweg rijdend.
- En in mijn tienerjaren, ...
Dus, het is opruimtijd voor mij! Het goedmaken van de keren dat ik dat niet deed. En een deel ervan heb al veel te lang uitgesteld.