Zeker, onze nieuwe pup is lief, schattig, aanhankelijk etc, maar dat is niet wat mij vreugde bezorgt. Het feit dat haar komst ons gezinsevenwicht heeft verstoord en dat ze me confronteert, steeds weer, met mijn minder ontwikkelde kanten, is het echte geschenk dat ze brengt.
Balans
Aanvankelijk waren er enkele momenten van spijt toen het gezinsleven werd verstoord. Het evenwicht en onze routines waren zo comfortabel. Echter, de onbalans creëerde ruimte die bevrijdend aanvoelde. Nieuwe situaties ontstonden, waardoor ieder van ons andere kanten kon laten zien en nieuwe rollen kon krijgen. Ik genoot om een ieder in een ander daglicht te zien. De oude balans was als een warm bed op een koude winterochtend: moeilijk om uit te stappen, maar het remde de groei en beperkte mijn perspectief.
Genoeg is genoeg
Toen ze begon te bijten, echt serieus te bijten, wilde ik haar terugsturen. Ik voelde het slachtoffer van haar sterke kaken, scherpe tanden en neiging om me vast te houden. Meerdere keren hing haar kleine lichaam hangend aan mijn onderbeen. Wat was ik begonnen??? Ze gedroeg zich anders als een ster, maar ik had alleen aandacht voor haar bijtgedrag. Alle puppies bijten, maar dit was niet normaal. Ik heb verschillende tips en trucs geprobeerd, zonder resultaat. Op een ochtend kregen mijn benen (waarop al een intrigerend patroon van blauwe plekken en bijtwonden te zien was) een nieuwe reeks beten te verwerken en ik trok het niet meer. Het was de befaamde druppel. Ik besefte dat het geen zin had er om te huilen, haar de schuld te geven of haar terug te sturen. Blijkbaar gebeurde dit met een reden. Waarom gebeurde het met mij? Wat kan ik ervan leren? Of wat probeerde ze over te brengen?
Reflecties
Als kind was ik bang om gebeten te worden door een hond, zat deze angst mij of haar dwars? ... Waarom kon ik haar niet laten stoppen? Kon ik de nederlaag toegeven? Waarom voelde ik me zo ontoereikend en vond ik het niet leuk? Waarom wilde ik een quick-fix? Ik vreesde het punt waarop ik geen controle meer zou hebben. Wat zou er gebeuren als ze 'wild' werd? ... Ben ik te mild? Was dit een kans om te oefenen met opkomen voor mezelf? Zoals de hondenfluisteraars zouden zeggen: "Laat zien wie de 'alpha-man' is." Ik zou er tenminste aan kunnen werken ... Wat pikte ze op in mijn stem en lichaamstaal? Kon ik het veranderen? Waarom niet? ... Of was ik gewoon te geobsedeerd en is het een puppy fase? Ben ik gewoon haar surrogaat-moeder, die wat pijn en moeite erin stopt om een doel te bereiken? ... Ik voelde een slachtoffer. Waarom? Ik plak zelf de 'slachtoffer' sticker op de situatie ... Uiteindelijk maakten de reflecties me duidelijk dat het sterkste gevoel was dat ik me alleen gevoeld had, in de steek gelaten voelde om het zelf op te lossen. Ik had graag iemand bij me gehad. Het verraste me, omdat ik mezelf zou omschrijven als tamelijk onafhankelijk. Blijkbaar is er een andere kant van mij die ook aandacht wil. Dus ik de mensen om mij heen vaker om hulp gevraagd in de afgelopen paar dagen. Het heeft zeker een verschil gemaakt!