Bij het introduceren van iets nieuws ervoer ik vaak angst en soms onzekerheid. Meer dan wat ik een gezonde dosis zou noemen. Ik neem aan dat ik niet de enige ben. Vaak vroeg ik me af: ‘Hoe zullen anderen reageren, hoe zullen ze me beoordelen, zal iemand het nieuwe ontwerp leuk vinden, zullen mijn collega’s het voordeel van de verandering begrijpen?’ Maar niet meer, ik trek nu een duidelijke grens.
Vorige maand besloot ik een lezing te houden in de buurt omdat het is wat ik leuk vind en om terug te geven aan de maatschappij. Ik zag het al helemaal voor me om er maandelijkse lezingen van te maken in het gastvrije gezellige cafe. Tegelijkertijd herinnerde een kleine stem me eraan om me eerst te richten op een succes maken van deze eerste lezing. En waarom zou het geen succes zijn?
Maar wat als er niemand op kwam dagen? Onmiddellijk ervoer ik teleurstelling, ik voelde dat ik dan gefaald had en mijn eerste, dramatische reactie was om op te geven. Dat op zijn beurt vond ik nogal kinderachtig van mezelf. Het observeren van deze tegenstrijdige gedachten bracht me uiteindelijk ertoe om te vragen of het eerlijk was om het aantal deelnemers te gebruiken als maatstaf voor succes. Nee, dat is het niet, realiseerde ik me.
We hebben geen controle over de beslissingen van anderen. We weten het allemaal, maar ik was het in mijn zenuwachtigheid vergeten. Hoeveel toehoorders er komen ligt dus buiten mijn macht. Ja, ik kan ze vertellen over mijn lezing en wat het ze brengt, maar daar, realiseerde ik me, houdt mijn ‘baan’ op. Zij kiezen, gaan of niet, en kunnen tot op het allerlaatste moment hun gedachten veranderen vanwege het weer, een lange dag op kantoor, een ziek kind, voorkeur voor een ontspannen nacht thuis, enz.
De mening van anderen. Op een zelfde manier kon ik ook niet bepalen hoe de aanwezigen de presentatie hebben ervaren. Het hangt af van hun gedachtengang op het moment, eerdere ervaringen, verwachtingen en zo veel meer: het comfort van de stoel, het gedrag van de rest van het publiek, hoe ze mijn woorden interpreteerden, hoe ze de koffie vonden, stress van het werk, zorgen over de kinderen thuis, keuze van mijn kleding die hun afleidde, … Wat lag er wel binnen mijn invloedssfeer? Op tijd zijn, de deur ontgrendelen en zo goed mogelijk presenteren.
Het leven wordt simpel als ik mijn werk (en mate van succes) beperk tot alleen de dingen die ik kan beïnvloeden. De mening (en het gedrag) van anderen is wat het is: inzichtelijk, misschien nuttig, maar zeker geen betrouwbare indicator van mijn prestaties. Ook lijkt het me wel zo ook eerlijk; waarom zorgen maken, piekeren, nadenken over dingen die je niet kunt beheersen? Het verschuift de focus naar wat ik kan en het zo goed mogelijk doen. Het geeft kracht en maakt tegelijkertijd deemoedig.