Het lukt tieners keer op keer: je overduidelijk laten voelen dat je langs een ongeschikte meetlat kijkt. Logisch, ze zijn van een andere generatie. Wat voor ons normaal is, komt op hen geregeld over als onterecht of onbegrijpelijk. Wie heeft dan gelijk? Wat is gelijk hebben? Los daarvan, blijkt het ook een oefening, voor beide, in communiceren, luisteren naar de ander, en leren (inzien wanneer) water bij de wijn te doen, of voet bij stuk te houden.
Meten is niet altijd weten
We weten het allemaal: de puberteit (en de jaren erna) zijn een periode waarin zelfstandigheid toeneemt ter voorbereiding op latere leven. Het is een proces van loslaten wat er met de paplepel is ingegoten. Ook de meeste ouders valt het loslaten niet altijd makkelijk. Ergens niet raar, want het is de eerste keer. Wie leert eigenlijk het meest van het loslaat proces, de ouder(s) of de tiener? Tegelijkertijd vraag ik me af wat we loslaten: de tiener of hoe we naar de wereld kijken. En waarom hebben we geregeld moeite met het loslaten?
Ik zie om me heen dat we vaak verbaasd, boos, teleurgesteld, of geïrriteerd zijn als er bij tieners iets fout gaat. Snel laten we dan weten wat we ervan vinden, corrigeren we, of nemen het over, zoals we in de jaren ervoor (terecht) deden. We lijken het tienergedrag te meten langs een meetlat die is gevormd door onze omgang met volwassenen. Vergeleken met deze norm zijn de besluiten die tieners nemen natuurlijk al snel onverstandig. Daarnaast hebben we de neiging om te kijken naar de 20% (of soms wat meer) die misgaat en strijken daarmee ons kroost tegen de haren.
Trouwe supporter
Volgens mij vergeten we te makkelijk dat ze aan het leren zijn, omdat we de potentie in hun herkennen en graag al zien. Ze bevinden zich echter in een periode, waarin situaties hun nog niet eigen zijn. Allicht dat er dingen misgaan en valt het te verwachten dat ze verkeerde besluiten nemen. Hoe anders ontwikkelen ze de vaardigheden en doen ze ervaringen op, waar zij later, net als wij, ongemerkt elke dag op leunen? Ik denk dat als we ons perspectief (innerlijke meetlat) meegroeiend veranderen het makkelijker is om te zien wat wel goed gaat. En dit vooral met ze te delen. Het schept ruimte om te communiceren: Je zit nu in een fase die bedoeld om (steeds) zelfstandiger te handelen, te zien wat je kan en waar je nog vaardigheden kun ontwikkelen. Je zult en mag fouten maken, waardoor je je (uiteindelijk) verder kunt ontwikkelen. Mijn doel is om als trouwe, betrokken supporter rustig aan de zijlijn te staan om te helpen waar (nog) nodig. Soms ben ik wellicht iets te enthousiast en ben ik iets te fel. Vertel mij dat dan maar.