Een vader had zijn zoon de auto gegeven en hem opgedragen om de auto naar de garage te brengen. “Terwijl je wacht, mag je naar de film gaan,” voegde de vader eraan toe, “maar zorg ervoor dat je me om vijf uur ophaalt.” “Prima,” was het antwoord.
Nadat de zoon de auto weer had opgehaald, ging hij naar de bioscoop. Na het bekijken van de eerste film besloot hij zijn vader ongehoorzaam te zijn en naar nog een film te kijken. Het zou betekenen dat hij zijn vader pas om zes uur kon ophalen. Tijdens de rit naar huis hing er een ongemakkelijke stilte in de auto totdat de vader vroeg: “Waarom was je zo laat?”
“De auto was nog niet klaar.”
“Stop de auto.”
“Waarom papa?”
“Ik loop de rest van de weg. Ik moet nadenken. Ik heb gefaald als vader. Ik heb een zoon die liegt. Toen ik de garage belde, vertelden ze me dat je de auto uren geleden had opgehaald.”
De jongen wilde zijn vader niet alleen laten en reed tijdens de vijf uur lange wandeling steeds vlak achter zijn vader.
------- uit The difference you make, Pat Williams
Jaren geleden toen ik het verhaal las, maakte het indruk. De details vergat ik, maar de moraal bleef me bij: wanneer een kind zich niet gedraagt (zoals verwacht), heeft het blijkbaar niet geleerd (of je hebt het kind niet verteld) hoe dit te doen. Onlangs was ik blij om het weer tegen te komen. Ook deze keer werd ik geraakt door de schoonheid van een vader-zoon relatie. Wat een impact hebben we toch op het leven van een kind, gewoon door ons gedrag.
Bovendien vroeg ik me af
- Hebben we het als ouders slecht gedaan als een kind liegt?
- Is het een natuurlijk onderdeel van het groeiproces dat een kind soms liegt of zich ongepast gedraagt (in onze ogen)?
- Wie draagt de verantwoordelijkheid voor de leugens? Het kind of de vader?
- Waarom liegt iemand?
Ooit zei iemand dat je steelt wanneer je liegt. Je ontneemt de ander de waarheid. Je liegt om die ander te beschermen omdat je ervan uitgaat dat de andere persoon de waarheid niet aankan. Het besef dat ik door liegen een dief zou zijn, motiveert mij om eerlijk te zijn in die situaties waarin ik in de verleiding kom een leugen te vertellen.
Trouwens, wie zijn wij om te beslissen dat iemand de waarheid niet aankan? Liegen we niet gewoon omdat we bang zijn voor de gevolgen voor onszelf als we de waarheid zouden vertellen?